آخر قصه را می نویسم این خودم...

آدمى در جهان نشانه است و تیرهاى مرگ بدو روانه ، و غنیمتى است در میان و مصیبتها بر او پیشدستى کنان . و با هر نوشیدنى ، ناى گرفتنى است و با هر لقمه‏اى طعام در گلو ماندنى ، و بنده به نعمتى نرسد تا از نعمتى بریده نشود ، و به پیشباز روزى از زندگى خود نرود تا روزى از آنچه او راست سپرى نشود . پس ما یاران مرگیم و جانهامان نشانه مردن ، پس چسان امیدوار باشیم جاودانه به سر بردن ؟ و این شب و روز بنایى را بالا نبردند جز که در ویران کردن آن بتاختند و در پراکندند آنچه فراهم ساختند . [نهج البلاغه]

اوقات شرعی

امروز: پنج شنبه 103 آذر 1

بسم الله النور
تمام حس نگاه این قلم؛
گرچه از یک بهانه ی قدیمی دم میزند؛
گرچه نگاه تو ؛ تمامشان را عشق می نامد؛
اما تمام این قلم؛
با تمام این حرفهای کوچکِ پر از کلک
روی حاشیه ی این کاغذ ؛ می نویسد از وصیتِ نامه اش
روی آخر داستان بودنم؛ روی این سنگِ کوچکِ قبر ِ من
بنویسید که او دوست داشت یک عاشق باشد...
اما نتوانست ...
و این نقطه ی همیشه پر کوله بار تنهایی ِقصه اش؛ بی عشق و غریب تا ابد ، تنها ماند...