‌‌اگر بپرسي دوکوهه کجاست، چه جوابي بدهيم؟ بگوييم دوکوهه پادگاني است در نزديکي انديمشک که بسيجي‌ها را در خود جاي مي‌داد و بعد سکوت کنيم؟ پس کاش نمي‌پرسيدي که دوکوهه کجاست، چرا که جواب گفتن به اين سؤ‌ال بدين سادگي‌ها ممکن نيست. کاش تو خود در دوکوهه زيسته بودي که ديگر نيازي به اين سؤ‌ال نبود. اگر آنچنان بود، شايد تو هم امروز با ما به دوکوهه مي‌آمدي؛ ماه‌ها بعد از ختم جنگ، روز تحويل سال.

گفته‌اند: شرف المکان بالمکين _ اعتبار مکان‌ها به انسان‌هايي است که در آنها زيسته‌اند _ و چه خوب گفته‌اند. دوکوهه پادگاني است در نزديکي انديمشک که سال‌هاي سال با شهدا زيسته است، با بسيجي‌ها، و همه‌ي سر مطلب در همين‌جاست.
‌‌اي دوکوهه، تو را با خدا چه عهدي بود که از اين کرامت برخوردار شدي و خاک زمين تو سجده‌گاه ياران خميني شد؟ و حال چه مي‌کني، در فراق پيشاني‌هايشان که سبب متصل ارض و سما بود، و آن نجواهاي عاشقانه؟

دوکوهه، مي‌دانم که چقدر دلتنگي. مي‌دانم که دلت مي‌خواهد باز هم خود را به حبل دعاي شهدا بياويزي و با نمازشان تا عرش اعلي بالا روي. مي‌دانم که چه مي‌کشي دوکوهه! عمر تو هزارها سال است و شايد هم ميليون‌ها سال. اما از آن روز که انسان بر اين خاک زيسته است، آيا جز اصحاب عاشورايي سيدالشهدا کسي را مي‌شناسي که بهتر از شهداي ما خدا را عبادت کرده باشد؟ تو چه کرده‌اي که سزاوار کرامتي اين‌همه گشته‌اي که سجده‌گاه ياران خميني باشي؟ چه پيوندي بوده است ميان تو و کربلا؟ کدام رسول بر خاک تو زيسته است؟ تو کهف اعتکاف کدام عارف بوده‌اي؟ اشک کدام عزادار حسين بر تو چکيده است؟ چه کرده‌اي دوکوهه؟ با من سخن بگو...

حسينيه‌ات نيز سکوت کرده است و دم بر نمي‌آورد. ما که مي‌دانيم: زمان، بستر جاري عشق است تا انسان‌ها را در خود به خدا برساند و حقيقتِ تمامي آنچه در زمان حدوث مي‌يابد باقي است. پس، از حسينيه‌ي حاج همت بخواه که مهر سکوت از لب برگيرد و با ما سخن بگويد.
آويني